સાસુ “માં”

“માં” ત્યારે જ્યાં છત્ર છાયા સાસુ ની!!

“માં” શબ્દ જ્યાં સગપણ માત્ર સાસુ નું!!

“માં” નું મમત્વ ને સાસુ નું માત્ર વર્ચસ્વ!!

“માં” ને લાગણી ના હક્ક સાસુ ને સત્તા હક્ક!!

“માં” ને સાસુ બનવા ની હોડ ઘણી પણ!!!!!!!

સમજણ ઘણી ઓછી માં ની લાગણી ની!!!!

કે!!! સાસુ ની હોડ માં “માં” ના સગપણ ભૂલી!!!!

સાસુ બની “માં” ત્યાં “માં” ની મમતા વિસરાઈ!!!!

સમય ચક્ર “માં” તને તારી મમતા ની સોગંદ !!!

“કિનારો” કર મમતા નો જ્યાં સાસુ પણ નતમસ્તક!!

સમય સંજોગ ને દ્વારે નામ ઉપનામ ને કર પરે,

“સાસુમાં” ના સંયોગ ની લાગણી ને પગથિયે પ્રયાણ કરીએ….

“કીનારો” – કીના શાહ

આગોશ

પ્રભાત ની પટરાણી હું!!!!!!!

મદમસ્ત બની ખીલી હું!!!!

કોમળ સ્પર્શ થી મહેકી હું!!!!!

સૌંદર્ય ની રાણી સમાન ઝુલું હું!!!

કનકલતા ની બાહો માં છુપાઈ હું!!!!

પક્ષીઓ ના કલરવ માં શરમાઈ હું!!!!

રવિ ના કિરણો ની આગોશ માં ડૂબી હું!!!!

ખબર નથી!!!!! પારિજાત ને કે કરમાઈ હું!!!!

પણ !!! શું!!! કરું!!!!!!!!

એ કિરણો ની નજર લાગી છે મારા સૌંદર્ય ને

છતાં !!!! પણ મસ્તી ભર્યા આલિંગન માં ખીલી હું!!!!

જાણું છું!!!! કે હું ઈશ્વર ચરણો ની ભેંટ હું!!!

છતાં “કિનારો” ની આગોશ માં પ્રભાત ની પટરાણી હું !!!!

“કિનારો” – કિના શાહ

અનકહી કૃષ્ણ ની!!!!

જે તે કહ્યું નથી એમાં પ્રવેશવું છે

કૃષ્ણ તારી છબી મારે જોવી છે

તારા એક એક આંશુ માં તારા!!!!

પ્રતિબિંબ માં પ્રત્યક્ષ પ્રવેશવું છે,

સહુ ના માર્ગ ને મોકળો કરવા વાળા

નંદલાલ ના માર્ગ માં મારે ઝાંકવું છે

રાધા ના વિરહ માં તું રડતો પણ!!!

કોઈએ દીઠયા નથી એ આંશુ માં પ્રવેશવું છે

કંસ ને માર્યો પણ સગપણ ના વિરહ માં

ઝુઝતા એ નટખટ ના દિલ માં ઝાંકવું છે,

દેવકી વાસુદેવ ના એ લાલન ને

જનેતા ના પાલન થી વંચિત વેદના માં મારે તરવું છે

વ્રજ માં વિહરતા એ કાનુડા ને મારે નિઃસંદેહ

બની પૂછવું છે કે!!!!! તું ખુશ છે ને?

ગીતા,મહાભારત, બધી ગાથા છે

પણ!!!! એ ગાથા માં તને કોઈ નો ખભો નથી

એ!! અંતર મન ની ગાથા માં તારો ખભો બનવું છે

બધા બહુ ઉપનામ થી તારો શણગાર છે

રાધેય,ગોપાલ,શામળિયા, દ્વારકાધીશ,રણછોડ

પણ !!! મારે કાનુડા ના મન ના દ્વારમાં પ્રવેશવું છે

ના સખા બની ના રાધા બની એક માનવ સહજ

તારા એ અદભુત નિઃસ્વાર્થ ચરિત્ર માં પ્રવેશવું છે

કોઈ વાર મારા ખભે હાથ તો મૂકી જો

હું પણ તારી અનકહી વેદના નો “કિનારો” બનીશ

આવી ને જરા પહેલ કરી તો જો!!!!!!!!!!!!!

“કિનારો” – કિના શાહ

પરિક્રમા

જન્મ મૃત્યુ વચ્ચે ની સફર પરિક્રમા,

બાળપણ થી શરૂ થતી સફર ની યાત્રા,

સંસ્કારો ની પોટલી ગડથુથી માં બાંધી,

પરિક્રમા પ્રારંભ કરી ,

સંસાર નો પરીઘ આપ્યો વિશાળ,

સમય ના બંધન માં બાંધ્યો સદાય,

કુદરત ના પંચ તત્વો ને ઉપરી ગણ્યા

જ્યાં માનવ સહજ રહ્યો લાચાર,

સદાય સમજ ને ભ્રમ માં રહયા આપણે,

ત્યાં જીવન ની આધેડ વયે પહોંચી પરિક્રમા,

ત્યાં!! સમજાયું કે મેં કાંઈ નથી મેળવ્યું જીવન માં,

એ ભ્રમ જ્ઞાન આવ્યું ને પકડ્યો હાથ પરમાત્મા નો,

હજુ પરમાત્મા ને મડું ત્યાં ઘડપણ એ જવાબ આપ્યો,

છતાં મને પરમાત્મા ના નિખાલસ,સ્વાર્થ વગર

સ્વીકાર કરવાનું  મને જચી ગયું,

સંસાર નો પરિઘ પૂરો થતો દેખાય છે જીર્ણ નયન માં

છતાં મોહ માયા માં મદમસ્ત હું ને પૂછું છું!!!!!

કે!!!કેટલો પરિઘ બાકી છે મારા જીવન સંસાર નો,

બસ!!! એ ધૂંધળું ધૂંધળું દેખાય મને ને !!!!!!

ત્યાં!! જીવન ને પ્રફુલ્લિત કરે ભૂલકાંઓ મારા,

પછી ભૂલી જાઉં હું એ પરિઘ ની પરિક્રમા ને,

“કિનારો” બની જાઉં હું સંસાર નો !!!!

ત્યાં !!!! દસ્તક સંભળાય મૃત્યુ નો!!!!!!!,

ને હું સફર કરું દેવ લોક ની પરિક્રમા ની,

ને નિશ્ચિંત બની મોહ માયા ને અલવિદા કરી,

દેવ ને મળવા ની પરિક્રમા ની શરૂઆત કરું,

અનંત શબ્દ “માં”

અનંત શબ્દ “માં” નો

જન્મ દાત્રી બની સંકોચ વગર,

પ્રથમ ગુરુ તમારા સંસ્કાર ની,

નિસ્વાર્થ!!! પ્રેમ ની ખાણ સમી,

પરિવાર ની ઢાલ સમી રખેવાળ,

પરોપકારી આત્મા નો અનંત ભંડાર,

બસ !!!!!શબ્દ નો કિનારો અનંત,

જ્યાં !!!!”માં” એ અનંત વિશ્વ બ્રહ્માંડ

“કિનારો” ની એ “માં” ને સત સત નમન!!!!!!!!

કુદરત નું પરિવર્તન

સમય ને પકડવાની દોડ માં વિસરાઈ ગઈ ,

વલખાં માર્યા ગણા ભૌતિક સુખ પામવા,

સાથે રહેવું એ કદાચ ભૂલવા ની આરે હતું,

કોઈ ને કુદરત ને ખોળે નહોતું રમવું કે ફરવું,

ત્યાં તારો પરિચય જગ ને કરાવવા તે લટાર મારી,

થંભી ગઈ આખી દુનિયા જાણે એક ક્ષણમાં,

માનવ માનવ ની સાથે ઊભા રહેતાં ડરે છે,

આવો આવજો જાણે કહેવું સાંભળવું દુર્લભ કર્યું,

બદલાતા વહેણ ને ક્યાંક કોઈ નવી દિશા તે આપી,

વિશ્વ આખું એમ સમજે હું બળવાન ત્યાં !!!!

નજીવું સજીવ તમારી તાકાત ને શરમશાર કરી ગયું,

હજુ પણ “કુદરત” ને લાલકારતા નહીં હોં !!!!!!!,

બસ!!એના હોવા નો આભાર માનજો હોં!!!!

“કિનારો” તમને એ બતાવશે ત્યાં ઉભા રહેજો,

થોડો પોરો ખાજો!!! હોં!!! ત્યાં એ તમને,

પરિવર્તન સાથે નવા પ્રયાણ તરફ લઈ જશે.

કુદરત ને વાચા મળી

આજની સવાર !!!!!

જાણે કુદરત ને ખોળે મારી રમણીય સવાર,

એજ નીરવ શાંતિ અને ચા ની ચૂસકી ને સાથ

કુદરત ના એ સજીવો ને માણ્યા શાંત મને

ક્યાંક પક્ષી નો અવાજ, ક્યાંક પાંદડા ખર ખર,

એ વૃક્ષ ની ડાળી પર ની ખિસકોલી ની ટહેલવું,

ના એકવીસ મી સદી ના યંત્ર કે કોઈ ઘર નો અવાજ,

ક્યાંક કોયલ નો ટહુકો તો ક્યાંક ટીટોડી ટહેલવું,

એક વાઇરસ અમને પરિવાર ની લાગણી માં પરોવ્યા,

બસ કુદરત એની તાકાત નો એહસાસ કરવી ગયો,

એનો “કિનારો” પકડી ને તરતાં શીખવાડી ગયું આ “કારોના”

સમય

સમય તને કંઈ પૂછું?,

તને ખુદ ને મળવા નો સમય છે તારી પાસે,

કે! સંસાર માં બધાને સમય આપ્યો ને ખુશ છે તું,

માનવ પાસે સમય ક્યાં છે? કે તું કેમ છે એ પૂછવાનો,

બસ!આજે મને તને મળવા સમય આપ તું થોડો,

ક્યાંક! તારી બંધ મુઠી માં તને હાથ દઉં હું મારો,

તારી રાત દિવસ ની પરિક્રમા માં હું સાથ દઉં તારો,

કે! ક્યાંક! હું શ્વાસ બનું હું તારો ને ક્ષણ તું પોરો ખા,

ને! વિશ્વ ને તું “કિનારો” બતાવ તું તારો!

જગ આખું તને ભૂલી ગયું ક્યાંક! તો જગ ને સમય આપ તું તારો.

સ્મૃતિ

શબ્દ ની શોધ કરું છું,

કે એમના કર્મ ને સંબોધે,

દરેક ના દિલ માં એમની

એક આગવી છે ઓળખ,

કોઈ ને મન એ એમના હમદર્દ,

તો કોઈને મન એમના સખી,

બધા એ એમને એક નામ સાથે

એક આગવી ઓળખ આપી

પણ મારે તો એ મારા વેવાણ હતાં

હજુ હું એમને ઓળખું ત્યાં એ સ્મૃતિ બની ગયા,

પણ હા! એ એમની સખીઓ ની મિત્રતા માં

મને ઓળખાઈ ગયા, અને હા!

એ અમને બધા ને જીવતા શીખવાડી ગયા,

સાથે સાથે એક હૂંફ ભર્યો પરિવાર ની

હૂંફ અમને આપી ને “કિનારો” ની સ્મૃતિ માં સમાઈ ગયા.

મૃત્યુ!!!!!!

સનાતન સત્ય એટલે મૃત્યુ!,

જીવવા ની ભ્રમણા નો ભ્રમ,

પણ! મારે મૃત્યુ ને પામવું છે!,

કયારે જીવતા મરવું ને ક્યારેક મરી ને જીવવું,

ના ભય! ના ડર! થઈ એને ભેટવું છે,

ખબર નથી! પછી શું કરીશ એટલે!

હસતાં રમતાં એને દ્વારે ટહેલવું છે,

હું! ના ભ્રમ માં સર્વે ને કઈંક કહેવું છે,

મને પોતીકા ના દિલ માં ડોકાવું છે,

સમય ના પડછાયા માં સંતાઈ બોલાવે મને,

પણ! સમય નથી! કહી મારે ટાળવું છે,

હજુ! આ દુનિયામાં મારે મહાલવું છે,

એના! ધમકી ભર્યા ભણકારા માં સંતાવું છે,

પણ! “ કિનારો” શોધી માર્ગ બતાવે મને,

હું! હું! ના ભ્રમ માં ક્યાંક!!!!!

ખુમારી થી સાથે થઈ ગઈ ને મૃત્યુ ને પામી ગઈ.

આ સનાતન સત્ય એવા મૃત્યુ ને સ્વીકારી ગઈ,

ત્યાં!!! તો ખબર થી અંજાઈ ગઈ કે ?

સ્વપ્ન માં પણ! હું! ખુમારી થી ભેટી ગઈ.